Gatunki drewna
Drewnianą oblicówkę stosuje się zarówno na budynkach szkieletowych, jak i ścianach murowanych. Stosowane są różne gatunki drewna krajowego i zagranicznego – m.in.: Drewno sosnowe i świerkowe. Tanie i łatwe w obróbce jest równocześnie wytrzymałe na obciążenia, a dzięki dużej zawartości żywic – trwałe.
Modrzew. Jest drewnem o małych przyrostach rocznych, wyjątkowo wytrzymałym. Ma charakterystyczne czerwonożółte zabarwienie. Jest bardzo trwałe, łatwe w obróbce i w suszeniu. Starzeje się szlachetnie. Niezabezpieczony chemicznie modrzew z czasem zmienia kolor, który w zależności od stron świata staje się srebrnoszary lub czarnobrunatny.
Cedr czerwony. Wzrasta w surowym klimacie podbiegunowym. Jest drewnem bardzo stabilnym, o wysokiej odporności na czynniki atmosferyczne, korzystnych właściwościach termoizolacyjnych, ma kolor od beżowego do ciemnobrązowego. Cechuje go także zróżnicowanie kolorystyczne w obrębie jednej deski. Z czasem cedr zmienia kolor na srebrzystoszary.
Świerk skandynawski. Ma jasny kolor z lekko żółtawym zabarwieniem, często nazywany jest drewnem białym. Różni się od krajowego surowca ładniejszą fakturą drewna. Ma mniej sęków oraz małe przyrosty roczne, co istotnie wpływa na wytrzymałość drewna.
Tatajuba. Żółtobrązowy, a z upływem czasu ciemnobrązowy kolor drewna w połączeniu z ładnym profilem deski nadaje nowoczesną formę elewacji budynku.
Okume. Występuje w kolorach od jasnoróżowego do brązowego, ale może być wybarwiane, np. lazurami impregnującymi w tysiącach odcieni, dzięki czemu łatwo dobrać kolor elewacji do pozostałych jej detali.
Meranti. Ma kolor od szarobrązowego, przez czerwony, do ciemnobrązowego i wspaniale komponuje się ze stolarką okienną wykonaną z tego samego gatunku drewna.
Montaż desek elewacyjnych
Deski elewacyjne montuje się do rusztu, czyli konstrukcji nośnej. Najtrwalszą konstrukcję wykonamy z drewna zaimpregnowanego ciśnieniowo. Ruszt wykonuje się z łat – najlepiej, gdy będą one miały szerokość 3-5 cm. Można też zastosować ruszt aluminiowy. Ruszt wykonuje się w dwóch warstwach. Ponieważ oblicówka musi być przewietrzana, trzeba zachować przestrzeń wentylacyjną oddzielającą deski od termoizolacji (zalecana jest tu wełna mineralna, ponieważ oddycha). Izolację należy także osłonić folią wiatroizolacyjną. Sposób mocowania desek elewacyjnych zależy od tego, jak zostały one wyprofilowane.
Montaż desek rozpoczyna się od dołu ściany, nie niżej niż 30 cm od poziomu gruntu. Gdy ich układ ma być pionowy, elementy łączy się na wpust i wypust. Oblicówkę montuje się również po skosie. Do montażu używajmy gwoździ lub wkrętów odpornych na rdzę. Elewacja z drewna nie powinna sięgać do podstawy budynku – należy ją nieco „unieść”. Ponieważ najintensywniej zużywają się dolne części fasady, poziomy układ desek zwykle jest korzystniejszy – możemy wymienić po kilku latach tylko najbardziej zniszczone dolne elementy (przy ich pionowym układzie musielibyśmy wymienić wszystkie). W domach budowanych dawniej, pionowe elementy łączone na szerokości na wpust i pióro robiono z krótszych odcinków; elewacja drewniana dzieliła się więc na górną i dolną, dzięki temu nie było problemu z wymianą bardziej zniszczonej części. Deski elewacyjne należy przytwierdzać do rusztu zapewniającego odstęp (szczelinę) od powierzchni ściany (około 2 cm), tak aby drewno mogło oddychać, a wilgoć wychodząca z budynku miała swobodne ujście (w tym celu zostawia się otwory wentylacyjne). Poziome elementy najlepiej układać na zakładkę, gdyż sprzyja to ściekaniu wody, a latem, kiedy drewno przeschnie i się skurczy, nie widać szczelin między deskami. Ich górne powierzchnie powinny mieć skosy i zaokrąglenia, by nie tworzyły „półek”, na których mogłyby zalegać śnieg i woda. Pod względem stabilności kształtu korzystniejsze są węższe elementy ze stojącym układem włókien. Szersze deski o małej grubości, z przekrojami stycznymi na płaszczyznach, mają tendencję do łódkowania. Połączenia za pomocą łączników metalowych (gwoździe lub lepiej wkręty) są trwałe, jednak w większości – z uwagi na niebezpieczeństwo rozłupania – wymagane jest wcześniejsze nawiercenie otworów. Przy stosowaniu łączników i okuć metalowych istotne jest używanie materiałów o podwyższonej odporności na korozję i unikanie takich rodzajów stali, które wchodzą w reakcje barwne ze składnikami drewna. W wyniku kontaktu z nimi drewno w sposób trwały przebarwia się na niebiesko.
