Ochrona antywłamaniowa
Specyficzna grupa czujek przeznaczona jest wyłącznie do bronienia nas przed intruzami. Wykryją one próbę przedostania się na posesję i do wnętrza domu bez naszej wiedzy – i zawiadomią zarówno nas, jak i policję lub ochronę.
Bezpieczne okna
Często stosowanymi czujkami są kontaktrony wykrywające próbę otwarcia okna, drzwi lub furtki wejściowej, gdy alarm jest aktywowany. Kontaktron składa się z dwóch elementów – jeden umieszczany jest na futrynie okna, drugi na jego ramie. Nawet jeśli włamywaczowi uda się obejść inne zabezpieczenia i otworzy okno, nastąpi przerwanie obwodu magnetycznego i centrala systemu inteligentnego domu dowie się, że mamy nieproszonego gościa. Jednocześnie urządzenie to pozwala nawet z drugiego końca świata skontrolować, czy wszystkie drzwi, okna i furtki w domu są pozamykane – a system inteligentnego domu pozwoli nam je zamknąć, jeśli sam z jakiegoś powodu tego nie zrobił (a np. pada, o czym dowiemy się dzięki stacji pogodowej i czujnikom deszczu przy oknach).
Drugą czujką alarmową związaną z oknami jest czujka zbicia szyby, wrażliwa na specyficzną kombinację dźwięków powstająca w momencie zbicia szyby – czujnik analizuje amplitudę dwóch częstotliwości. W przypadku wystąpienia niskiej częstotliwości (dźwięk uderzenia) oraz sygnału wysokiej częstotliwości (dźwięk tłuczonego szkła) czujka wyśle do centrali sygnał alarmowy. Dzięki zastosowaniu odpowiedniego algorytmu analizy sygnału odbieranego przez mikrofon urządzenie ignoruje dźwięki pochodzące z innego źródła.
Nie ruszaj się
Najpowszechniej stosowanymi czujkami alarmowymi są czujki ruchu. Pasywna (bierna) czujka podczerwieni PIR (Passive Infra Red) – rejestruje zmiany promieniowania podczerwonego. Czynna czujka wysokiej częstotliwości sama emituje promieniowanie podczerwone. Duża ilość promieni tworzy pole. Jakiekolwiek nowe promieniowanie (wydzielane przez pojawiający się w tym polu obiekt) powoduje zakłócenia pole, rejestrowane przez czujkę jako ruch. Spotykane są również – choć znacznie rzadziej w domach jednorodzinnych – czujki ruchu emitujące ultradźwięki lub fale elektromagnetyczne (tzw. radar dopplerowski). Istnieją wreszcie czujki dualne, łączące dwa sposoby wykrywania ruchu dla podniesienia niezawodności.
Ponieważ ciało ludzkie izolowane przez ubranie emituje ciepło z różną intensywnością (najcieplejsza jest głowa, najzimniejsze są nogi), czujki PIR potrafią rozróżnić promieniowanie podczerwone wysyłane przez poruszającego się człowieka od promieniowania nieruchomych przedmiotów. Jedna czujka naścienna może kontrolować od 140 do 200 m2 powierzchni pomieszczenia, a czujka o kącie obserwacji 360o – nawet 300 m2. Czujka umieszczona nad drzwiami do chronionego pomieszczenia reaguje na każdą wchodzącą osobę. Jeśli w domu jest zwierzę, można wybrać czujki ignorujące obecność obiektów o niewielkiej masie, dzięki czemu zwierzę będzie się mogło poruszać po chronionej przestrzeni również wtedy, gdy alarm będzie uzbrojony.
W przypadku montażu czujek PIR należy przestrzegać kilku zasad, aby działały one skutecznie. Czujka nie może wisieć bezpośrednio nad grzejnikiem lub innym źródłem ciepła, lecz w odległości co najmniej 1,5 m od niego. Światło słoneczne nie powinno padać bezpośrednio na jej soczewkę. Żaden sektor wykrywania czujki nie powinien obejmować miejsc o znacznej różnicy temperatury. Czujka nie może być umieszczona w pobliżu źródeł pary wodnej lub strumienia ciepłego powietrza, na przykład z kuchni lub pralni.
Niewidzialna zapora
Trzecim elementem zabezpieczenia domu przed włamaniem w powiązaniu z systemem inteligentnego domu są tzw. bariery podczerwieni. Do wykrywania naruszenia strefy chronionej wykorzystują one wiązki podczerwieni, które przesyłane są nieustannie między nadajnikiem i odbiornikiem. Przerwanie takiej wiązki może powodować uruchomienie alarmu, wezwanie ochrony lub policji, ale także np. zapalenie świateł w ogrodzie – wszystkich lub tylko tych skierowanych na daną część ogrodu. Na ogół wystarczy to, aby przestępca uciekł i trwale zniechęcił się do prób włamania do naszego domu. Mogą być stosowane zarówno wewnątrz domu (np. jako dodatkowe zabezpieczenie otworów okiennych i drzwiowych), jak i na zewnątrz (przy domach jednorodzinnych najczęściej montuje się je w ogrodzie). Nieproszony gość zostanie wykryty, gdy tylko wejdzie na teren posesji. Zasięg czujek wewnątrz domu jest większy niż na zewnątrz – w ogrodzie nadajniki i odbiorniki trzeba ustawiać gęściej. Odpowiednie skalibrowanie sprawi, że alarm nie będzie się załączał, gdy wiązkę przetnie zwierzę (np. kot).
Ścieżka zejścia
W tym przykładzie zastosowanie mogą także znaleźć tzw. ścieżki zejścia. Sytuacja, w której system alarmowy jest uzbrojony, a użytkownik chce w nocy wyjść z sypialni i pójść do kuchni, nie musi wiązać się z koniecznością rozbrajania alarmu. Odpowiednio zaprogramowana ścieżka spowoduje że system alarmowy sam będzie rozbrajał się przed użytkownikiem, a następnie uzbrajał za Nim gdy będzie wracał. Zboczenie z uprzednio zdefiniowanej ścieżki będzie oczywiście skutkowało wzbudzeniem alarmu. Jak widać ograniczeniem może być tylko wyobraźnia.
